Λίγα για την επανένωση των αποφοίτων του Βενετκλείου στη Ρόδο, το 1981

Η συμμετοχή σε έναν κοινωνικό θεσμό όπως είναι το σχολείο, συνιστά μέρος της διαδικασίας ενηλικίωσης, με την έννοια της κοινωνικοποίησης, της εσωτερίκευσης, δηλαδή, των κανόνων, των στερεοτύπων, των προτύπων, των ορίων της κοινωνικής ομάδας.

Φοίτησα στο Βενετόκλειο. Σε έναν θεσμό που, ως κοινωνική ομάδα, με διαμόρφωσε, αλλά και συνδιαμορφώθηκε από μένα. Μέσω αυτής της διαδικασίας «δούναι και λαβείν», είχα την τύχη να βιώσω μικρά πολύτιμα πετράδια που κοσμούν, τριάντα χρόνια μετά, τη ζωή μου.

Βίωσα την αυστηρή και ακριβοδίκαιη φυσιογνωμία του μαθηματικού κ. Βολονάκη, ο οποίος όταν διέγνωσε μια αδυναμία μου στα Μαθηματικά προσφέρθηκε –με δική του πρωτοβουλία- να μου αναπληρώσει τα κενά με ιδιαίτερα μαθήματα, εννοείται δωρεάν.

Βίωσα την τρυφερότητα της φιλολόγου κ. Τριανταφύλλου, την οποίαν της επιστρέφαμε με την προσφώνηση «Ελενίτσα» -χωρίς ίχνος ασέβειας.

Βίωσα το ήθος και την πραότητα του φιλολόγου κ. Χατζησταμάτη, αλλά και τη -δυσδιάκριτη τότε- ΦΡΟΝΤΙΔΑ όλων των δασκάλων μου, συνολικά.

Βίωσα την αλληλεγγύη των συμμαθητών μου, τα κοινά μας άγχη.

Βίωσα τη βιασύνη μας «να προλάβουμε», όταν με το χτύπημα του κουδουνιού κατρακυλούσαμε προς το «Θηλέων», υπό το κράτος της ανηλεούς ορμονικής επανάστασης που συντελούνταν εντός μας χωρίς καν να το συνειδητοποιούμε.

Βίωσα τα μικρά διαμάντια των ειδικών προσφωνήσεων που επιφυλάσσαμε για συμμαθητές και καθηγητές: Γρύλλος, Σπίνος, Καιφταίς, Σούζυ, Σοκολάτας, Μερέντας, Τσίτα, Τσίου, Αλόγα, Νείλος, Ρίζος, Κύρτος, Σκορβούτο κ.λ.π., ενδεικτικά της πλέον ένθερμης οικειότητας που μας συνέδεε.

Βίωσα το αίσθημα της ομάδας, του συνανήκειν, με συμμαθητές στην ομάδα των οποίων άξιζε να συμμετέχεις, όπως αποδεικνύεται τριάντα χρόνια μετά.

Βίωσα την εντιμότητα και τη συνέπεια λόγων και έργων συμμαθητών μου, όπως ο Κυριάκος Κυριακούλης με τον οποίο κάναμε ατελείωτες συζητήσεις για το πώς θα έπρεπε να είναι η εκπαίδευση (εκείνος Μοντεσσοριανός εγώ Σαμμερχιλικός) και για το όραμά του να δημιουργήσει ένα σχολείο με χαρακτηριστικά «πολιτιστικού φάρου» (υπό την έννοια του ρήματος «πολιτίζω», αντιστρατεύομαι, δηλαδή, την «ιδιωτία» για να δημιουργήσω «πολίτες»). Το ίδιο και ο Γιώργος Ιωαννίδης που από τότε ήθελε να ασχοληθεί με τη Φαρμακευτική επιστήμη. Το ίδιο και ο Βασίλης Σωτηράκης, ο οποίος από τότε είχε καλλιτεχνικές ανησυχίες και τώρα είναι επιτυχημένος αρχιτέκτων. Το ίδιο και ο Πέτρος Κατσάνος που ήθελε να συνεχίσει την οικογενειακή επιχείρηση, όπως και ο Γιάννης Παπαβασιλείου. Τα παραδείγματα είναι ενδεικτικά.

Βίωσα τη βαθύτερη σχέση που μπορεί να αναπτυχθεί ανάμεσα σε συμμαθητές, που -να μου επιτραπεί να πω- ήταν από μια ευλογημένη γενιά, σε βαθμό που καμιά φορά να αναρωτιέμαι αν μου άξιζε μια τέτοια τύχη. Αυτό το διαπίστωσα και την προηγούμενη εβδομάδα, όταν βρεθήκαμε τριάντα χρόνια μετά την αποφοίτησή μας.

Πράγματι, το συναίσθημα περίσσεψε και από παντού ξεχείλιζε η έντονη επιθυμία μας να ξαναβρεθούμε ΜΑΖΙ! Μπορεί να φταίει η αναπόληση μιας ηλικίας που πλέον είναι μακριά, σκιασμένη από την καθημερινότητα τριάντα ολόκληρων χρόνων, μπορεί και το ότι πράγματι υπήρχε κάτι πιο βαθύ που από τότε μας ένωνε: Τα όρια που είχαν θέσει οι δάσκαλοί μας, η αγάπη και ο αλληλοσεβασμός μεταξύ μας.

Εγώ, ως μέρος αυτής της ομάδας, απολαμβάνω την ταυτότητα που διαμόρφωσα εντός της, και είμαι υπερήφανος γι’ αυτήν. Ως μέλος της ομάδας, μου ανήκουν οι επιτυχίες και τα κατορθώματα των υπολοίπων, αλλά και τα λάθη και οι αποτυχίες τους, όπως και οι υπόλοιποι έχουν συμμετοχή στα δικά μου συν και πλην. Τα αγαπώ όλα, και πιο πολύ τους φορείς τους, μαζί με τους οποίους μπορώ να υπερηφανεύομαι: «Ήμουν κι εγώ στους απόφοιτους του Βενετοκλείου το ΄81».